Jestem gejem - mówić rodzicom?
W ekstremalnych przypadkach dochodziło nawet do prób samobójczych rodziców, którzy nie mogąc pogodzić się z homoseksualizmem syna, obwiniali siebie za taki stan rzeczy. Najczęściej jednak po wielkiej kłótni następują ciche dni, kiedy to rodzina ma czas, aby oswoić się z faktem, iż ich syn/wnuk czy brat jest gejem. Sytuacji tej zwykle towarzyszy poczucie żalu, urażonej dumy, zniechęcenia i wewnętrznego rozdarcia. Zwykle po kilku dniach, tygodniach a czasami i latach rodzina akceptuje syna, a nawet okazuje mu wdzięczność, że miał odwagę wyjawić im swój intymny sekret.
Rodzeństwo geja z reguły przyjmuje takie informacje całkiem normalnie – bez jakichkolwiek nerwów i emocji. Zwykle dopytuje się swojego brata, kiedy odkrył w sobie skłonności homoseksualne, jak długo przygotowywał się na wyjawienie swojej tajemnicy, czy ma partnera, a także jak to jest uprawiać seks z osobą tej samej płci. Niemniej jednak w kwestii rodziców pytania te pozostają tematem tabu, gdyż ostatnią rzeczą, jaką chcą wiedzieć są „igraszki ich syna z jego chłopakiem” – może to i lepiej, wszak nie ma sensu zwierzać się ze swojego pożycia intymnego matce i ojcu, którzy w chwili kiedy się dowiedzieli o homoseksualizmie syna doznali szoku.
Zdolność do akceptacji odmienności jest rzadko spotykaną cechą. W umysłach społeczeństwa od zamierzchłych czasów utarły się stereotypy, że związek partnerski tudzież małżeński tworzy mężczyzna z kobietą, natomiast, gdy rzeczywistość całkowicie odbiega od wyidealizowanych wyobrażeń następuje złość, rozgoryczenie i niemożność wykazania odrobiny dobrej woli celem podjęcia próby akceptacji. Rodzina jest najważniejszą instytucją, dlatego też trzeba dążyć do zażegnania wszelkich konfliktów najlepiej poprzez... szczerą rozmowę.
Może powiem jak się usamodzielnie.